(Fic Pokemon)เกิดใหม่เป็นลูคาริโอ้ในโลกของโปเกม่อนอันแสนสดใส

บทนำ

ในวันที่แสนสดใสเฉกเช่นเดียวกับทุกวัน ทว่าตัวผมกลับเบื่อหน่ายชีวิตที่ไร้สีสันนี้เหลือเกิน ไปโรงเรียนและก็ฟังสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะได้ใช้ในชีวิตไหมไปวันๆพลางคิดว่าเมื่อไหร่จะได้กลับบ้าน ชีวิตอันแสนหน้าเบื่อที่ไม่รู้ว่าข้างหนัาจะมีอะไรที่หน้าเบื่อมากกว่านี้รออยู่อีกรึเปล่า

ผมเดินอยู่บนถนนในเวลาหลังเลิกเรียนพร้อมกับบรรยากาศหนาวเย็นของสายลมในฤดูหนาว ผมกำลังมุ่งหน้าไปยังร้านหนังสือเพื่อซื้อมังงะที่เป็นสิ่งบันเทิงเพียงไม่กี่อย่างสำหรับผม

ผมเดินเข้าไปในร้านหนังสือพร้อมกับเสียงเซนเซอร์ที่ดังขึ้นเมื่อประตูอัตโนมัติเปิดให้ผม

ผมเดินไปยังโซนของมังงะก่อนจะกวาดสายตามองมังงะที่อยู่บนชั้นหนังสือนั้น

'หืมมม มนุษย์หัวเลื่อย...หุ่นยักษ์สงครามวันพิพากษา แล้วก็กันดุ้ม เด็กกำพร้าเลือดเหล็ก จะเรื่องไหนก็น่าสนใจหมดเลยแหะ'

ผมคิดเช่นนั้นขณะกำลังตัดสินใจว่าจะซื้อมังงะเรื่องไหนดีจนกระทั่งผมได้หันหน้าไปมองยังด้านนอกร้านผ่านกำแพงกระจก

สิ่งที่เห็นก็คือเด็กหนุ่มที่กำลังวิ่งอย่างไม่ระมัดระวังด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์บนถนนที่ไฟจราจรยังเป็นสีเขียวอยู่และรถที่กำลังวิ่งมาด้วยความเร็วสูง

ในตอนนั้นผมคิดกับตนเองว่า

'เหอะ วิ่งแบบไม่ระมัดระวังแถมรถยังพุ่งเร็วขนาดนั้นคงได้ไปต่างโลกแล้วล่ะนายเอ๋ย เทียบกับฉันที่อยู่ในร้านหนังสืออย่างปลอดภัยแล้วไม่มีทางที่ฉันจะตายโง่ๆ-

ในขณะที่ผมกำลังคิดถึงตรงนั้นด้วยความ ชะล่าใจนั้นเอง ในขณะที่ผมไม่ระวัง...

รถบรรทุกที่ขับมาด้วยความเร็วได้หักหลบเด็กหนุ่มบนถนนและเลี้ยวเข้ามาชนยังร้านหนังสือที่ผมอยู่อย่างจัง

โครมมมมม!!!

ร่างของผมถูกกระแทกด้วยรถบรรทุกที่พุ่งเข้ามาชนในสภาพที่ยังคงคิดว่าตนเองฉลาดที่อยู่ในตัวอาคารพร้อมความชะล่าใจ

ตัวหน้าร้านหนังสือพังยับเยินแค่ผู้เสียชีวิตมีเพียงแค่ผมคนเดียว

ร่างของผมนอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้นพร้อมชูนิ้วชี้ด้วยมือข้างซ้ายและเลือดสีแดงที่ไหลออกมาจนเลอะไปทั่วบริเวณ

ผมไม่มีแม้แต่เวลาให้รู้สึกถึงความเจ็บปวด ผมรู้ว่าผมนั้นได้ตายไปแล้วก็คือตอนที่ผมนั้นได้ถูกชน เพียงแค่จังหวะนั้นเท่านั้น...

แม้เสียงรถพยาบาลด้านนอกจะดังเท่าไหร่ แม้เสียงผู้คนจะดังขนาดนั้น ผมไม่ได้ยิน...เพราะนั้นได้ตายไปแล้ว...ตายจากโลกอันแสนน่าเบื่อนี้ไปแล้ว...

.

.

.

'เอ๊ะ?...นี่เรายังไม่ตายงั้นหรอ?'

ผมคิดเช่นนั้นเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง...

สิ่งที่เห็นคือสีเขียวของน้ำอะไรบางอย่างที่ห่อหุ่มตัวผมไว้อยู่ และด้านหน้าก็คือภาพของห้องทดลองพร้อมกับนักวิทยาศาสตร์2คนที่กำลังทำงานอยู่

'นี่มันอะไรกัน?...เกิดอะไรขึ้นกันแน่'

ผ่านไปเพียงครู่เดียวหลังจากที่ผมลืมตาตื่นขึ้น

นักวิทยาศาสตร์ทั้ง2ก็ได้รับรู้ถึงการตื่นของผมและรีบลุกออกจากที่นั่งหน้าคอมพิวเตอร์มายืนยังด้านหน้าของผม

ดูเหมือนผมจะถูกใส่ไว้ในหลอดทดลองแบบในหนังไซไฟวิทยาศาสตร์อะไรแบบนั้นอยู่ และแล้วพวกเขาก็ได้พูดขึ้น

"ดะ ด็อกเตอร์คะสำเร็จจริงๆด้วยค่ะ ตัวอย่างจริงหมายเลขL-R-00Pตัวนี้"

นักวิทยาศาสตร์หญิงพูดขึ้นคณะมองดูผมด้วยความประหลาดใจ และนักวิทยาศาสตร์ชายที่ยืนอยู่ข้างๆและมองมาด้วยรอยยิ้มแห่งความสำเร็จ

"อา จริงๆด้วย เจ้านี่คือก้าวแรกสู่อนาคตของวิทยาศาสตร์ เจ้าลูคาริโอ้ตัวนี้"

นักวิทยาศาสตร์ชายพูด...ก่อนที่ผมจะหลับไปอีกครั้ง...

ไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไหร่...ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง...สิ่งที่อยู่ในหัวมันตีกันจนจับใจความสิ่งที่เจอแทบไม่ได้ แต่รู้ตัวอีกทีผมก็...มายืนอยู่ที่ด้านหน้าของเด็กสาวคนนึงเสียแล้ว...

'อะไรเนี่ย? ทำไมยัยนี่ตัวสูงจัง'

ผมคิดเช่นนั้นขณะที่กำลังยืนอยู่หน้าเธอ แม้ตอนแรกผมจะไม่สามารถทรงตัวได้แต่เวลาหลายวันที่ผ่านมาก็คาดว่าตัวผมคงได้ฝึกทรงตัวมาบ้างจนกระทั่งสมองเริ่มเข้าที่เข้าทางเมื่อครู่

ผมมองไปที่มือของตัวเอง...มันเป็นสีดำและมีอะไรไม่รู้งอกออกมาจากหลังฝ่ามือ และที่สำคัญมือของผม...มันไม่ใช่ของมนุษย์...มันเหมือนกับสัตว์ประเภทหมาแมวอะไรทำนองนั้น

'เอ๊ะ?นี่มันอะไรกัน?นี่เรากลายเป็นตัวอะไรไปแล้วเนี่ย!?'

ผมคิดเช่นนั้นขณะกำลังจับหน้าจับตั

วตนเองด้วยความตื่นตกใจ หน้าแบบสัตว์ประเภทหมาหรือแรคคูน มีหางและขาที่รูปกระดูกเป็นแบบสัตว์ ตอนนี้ผมได้กลายเป็นตัวประหลาดไปเสียแล้ว...

ในขณะที่ผมกำลังสำรวจร่างกายอันผิดปกติอยู่นั้นเองเด็กสาวตรงหน้าก็ได้หัวเราะคิกๆออกมาแล้วพูดขึ้น

"เธอเนี่ยตลกจังเลยนะ งั้นศาตราจารย์คะหนูเลือกตัวนี้แหละค่ะ"

เธอพูดและชี้มาที่ผม และเมื่อรู้สึกตัวอีกทีผมก็ถูกมอบให้เธอโดยนักวิทยาศาสตร์สองคนนั้นไปเสียแล้ว...

ผมเดินตามเด็กสาวออกมาด้วยความที่ไม่รู้อะไรก่อนจะพบว่าที่ด้านนอกนั้นก็คือเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนและตัวประหลาดมากมาย

ผมประหลาดใจเป็นอย่างมาก มันเป็นโลกที่ดูน่าตื่นตาตื่นใจแบบที่เคยไฝ่ฝัน และเด็กสาวเธอคงจะรู้สึกได้ผ่านทางสีหน้าของผมที่แสดงออกมา เธอพูดขึ้น

"เพิ่งเคยเห็นโลกภายนอกหรอ? หุหุสวยใช่ม๊า~โลกที่มนุษย์กับโปเกม่อนอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขน่ะ"

ในตอนนั้นเองที่ผมได้เข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้วผ่านคำพูดของเธอ

โปเกม่อน...ซีรี่ย์ของเกมและอนิเมที่เป็นที่รู้จักไปทั่วโลกในโลกของผม และในตอนนี้คาดว่าผมคงได้มายังโลกนั้นเสียแล้ว...

'อะไรนะ!?'

ผมคิดก่อนจะวิ่งไปยังแอ่งน้ำเล็กๆที่อยู่บนทางเท้าด้านหน้า และสิ่งที่ผมเห็นผ่านเงาที่สะท้อนบนผิวน้ำนั้นก็คือ...ตัวผมที่อยู่ในร่างของโปเกม่อนไปเสียแล้ว โปเกม่อนที่หากจำไม่ผิดผมคิดว่ามันชื่อว่า

'ลูคาริโอ้'

(จบ บทนำ)

_

เป็นยังไงกันบ้างครับกับบทนำ ไม่รู้ว่าจะชอบกันรึเปล่าแต่อย่างน้อยก็ขอขอบคุณครับที่ยังอ่านบทนำ นิยายเรื่องนี้อาจจะไม่ได้ดีอะไรมากแต่ก็เขียนด้วยความรู้สึกที่อยากเขียนมากกว่าว่าต้องเขียนครับ(อย่างน้อยก็ตอนนี้ล่ะนะ)ยังไงก็ตามหากชอบก็คอมเม้นท์หรือติดตามไว้ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ ชะวิ้ง~//ขยับตาข้างนึง